Kinderen als wapen

Wanneer je man je verlaat voor een ander is hard. En als je dan ook nog geen flauw vermoeden had dat je huwelijk zo slecht ging, komt het extra rauw op je dak. Het eerste wat er na de klap en het verdriet dan in je opkomt is natuurlijk wraak. De pijn die hij je aandoet zou je hem ook willen laten voelen. Heel voorstelbaar allemaal.

Maar hoe neem je in dit geval wraak? Op de eerste plek zou je hem financieel kapot kunnen maken natuurlijk. En je hebt er alle recht toe en technisch alle mogelijkheden. Hij moet jou alimentatie gaan betalen, maar voor de kinderen natuurlijk ook. Sleur alles eruit, vertel de rechter zelfs dat hij zwart bijverdiend! Want je wilt z'n gehele salaris natuurlijk, maar ook dat beetje zwartgeld. Of de rechter erin trapt is een volgende stap.

Zoals alles in ons leven lukt natuurlijk niet altijd alles. Maar je te ontvangen alimentatie is behoorlijk en zolang je maar volhoud dat je geen nieuwe vriend hebt die al minstens 4 nachten per week bij je slaapt, gaat alles volgens plan. Sja, een nieuwe vriend moest er natuurlijk zo spoedig mogelijk komen, want stel je voor dat jij overblijft.
Liefde? Ach, vind je dat nog op deze leeftijd? Je moet toch tevreden zijn met het aanbod.

Het lijkt me ook dat wanneer alles een beetje is bezonken je jezelf weleens gaat afvragen waarom hij is weggegaan, een ander heeft gezocht. Beetje bij beetje moet dan wel het besef komen dat je zelf ook niet echt de liefste, aanhankelijkste en meest toegewijde echtgenote was. Dat de liefde ook nooit uit de relatie spatte, het woord ´sleur´ wel heel bekend klonk en je de sex met hem liever afsloeg. Maar het ging zijn gangetje allemaal zoals het bij een getrouwd stel ging, dacht je. Hij bracht het geld binnen en jij gaf het weer uit (met bakken als het nodig was), jij zette het eten op tafel en je zorgde voor de kinderen en hij klaagde niet. Tenminste niet hinderlijk.
Of wou je het niet horen? Wou je misschien niet zien dat hij dag en nacht aan het werk was en jij er voor hem nooit was. En sja, ook fantaseerde jij weleens over een andere man en ging je zelfs weleens een stapje verder...

Maar toch, in dit geval ben jij het slachtoffer. Hij heeft jóu verlaten voor een ander, jou en jullie kinderen in de steek gelaten. Dat doe je gewoon niet!
Maar hoe ga je die slachtofferrol nu volhouden? Je vind het moeilijk om te horen wanneer je kinderen positief over hem praten. Je verliest uit het oog dat de liefde van kinderen voor hun ouders onvoorwaardelijk is. Hoe ga je dat stoppen, hoe ga je hen laten inzien dat jij hem minacht voor wat hij jou heeft aangedaan.
Je zou natuurlijk dingen over hem kunnen vertellen aan anderen in hun bijzijn, soms zelfs een klein detail erbij fantaseren. Het een beetje aandikken. En ja, na een aantal jaren heb je dan eindelijk succes. Je kinderen willen hem niet meer zien, hebben het respect voor hem verloren "want hij heeft mama zoveel aangedaan". Doel bereikt!

Toch vreemd dat de kinderen een achterstand oplopen in het onderwijs, een spraakstoornis ontwikkelen, therapeutische hulp nodig zijn, vreselijk druk en eigenlijk onhandelbaar zijn nu.
Natuurlijk komt dat allemaal door die scheiding. Door je ex die de scheiding veroorzaakt heeft. Je bent nog erger het slachtoffer geworden nu je ook nog alleen voor de opvoeding staat terwijl je ze de baas niet meer kan. Vreselijk voor jezelf allemaal. Wat een zelfmedelij.

Die vlucht in zelfmedelijden is natuurlijk het makkelijkst. Want om te denken dat kinderen zich gedwongen gaan voelen een partij te kiezen wanneer er sprake is van een vijandige omgeving, past niet echt in jouw straatje. Hoewel je dondersgoed weet dat JIJ zelf die vijandige omgeving creëert. Je weet immers wel dat je ex zich in allerlei bochten wringt om de kinderen het naar de zin te maken. Je kent hem.
Het komt zelfs voor dat de kinderen weigeren met je ex te bellen, of dat ze weigeren om tijd met hem door te brengen. Maar jij gaat ze echt niet stimuleren. Pff, nee hij zal de pijn voelen, die jij járen geleden ook voelde. Maar juist doordat de kinderen van jou geen goede relatie met je ex 'mogen' hebben, werk je loyaliteitproblemen voor de kinderen in de hand. Maar jij maakt het je eigen kinderen moeilijk, niet je ex.
En tieners kopiëren ook nog vaak het gedrag van hun ouders, zoals lelijk praten over de andere ouder. Maar jij gaat heus niet stoppen met het zwart maken van je ex of positief reageren als ze vertellen dat ze het leuk hebben gehad bij hem. Geen denken aan. Bloeden zal hij!