Ik probeer altijd alles te relativeren en probeer me ook altijd in te leven in de situatie van een ander. Zo heb ik me ook weleens afgevraagd hoe het zou zijn als wij naar Marokko zouden emigreren.
Zou ik daar zomaar een huis aangewezen krijgen om te huren. Zou ik dan ook in een wijk vol met Nederlanders komen wonen, waarin een Nederlandse supermarkt staat. Zouden mijn kinderen naar een Katholieke school kunnen gaan en zouden we ook naar de Katholieke kerk kunnen gaan. Als ik daar naar de Gemeente zou gaan, zou ik dan ook een uitkering krijgen om van te leven en geld om mijn woning in te richten. En wat als ik mijn kinderen maar op straat liet rondslenteren, zou ik dan kunnen verwachten dat de 'straat' ze ging opvoeden. En als ik of mijn kinderen rottigheid uit zou halen, of erger nog zou stelen en mensen zou beroven, zou ik er dan ook met 2 nachtjes cel afkomen. Kortom, leven als in Nederland maar dan in Marokko.
Ik vraag me dat gewoon weleens af. De antwoorden heb ik niet maar ik kan me er wel een voorstelling van maken.
Wij zijn geëmigreerd, niet naar Marokko maar naar een andere Europese lidstaat. Hoewel hier al Katholieke scholen en kerken zijn moeten wij ons zelfs hier aanpassen aan de normen en waarden van dit land, integereren. Maar we hebben het er graag voor over.
dinsdag 2 december 2008
maandag 1 december 2008
Geen weg terug 1
Langs de zandweg staan hoge pluimen langs de sloot en de wind bepaald in welke richting ze wiegen. Het is een vertrouwd beeld. Het kind heeft er geen oog voor. Verderop spelen kinderen en ze zijn weliswaar veel ouder, maar op deze verlaten weg staan maar vijf huizen en ze is de jongste van de straat. Om te spelen heeft ze niet veel keus. Zelf ziet ze het leeftijdsverschil niet, spelen is spelen en ze is niet anders gewend. Op haar stevige beentjes rent ze zo snel als een vierjarige dat kan. Stel je voor dat ze weer samen met haar in die oude auto's gaan rijden. Op de sloperij staan zoveel auto's dat je ze voor het uitzoeken hebt en waar je zo naar binnen kan zonder sleutel. Ze spelen dan een race en ze wint altijd. Het wordt weer leuk.
Citaat uit mijn boek
zondag 30 november 2008
Verschil moet er zijn
"Bill Clinton onthult zijn 200.000 sponsoren" kopt Elsevier op zondag 30 november.
Ik hoef er máár 0,001% ...
Ik hoef er máár 0,001% ...
Avondklok in Nederland
Ik volg soms van die programma's over ouders die hun eigen kinderen niet meer in de hand hebben. Ik ken het zelf gelukkig niet, maar zie het ook wel om me heen. Ik vraag me dan af hoe zoiets kan ontstaan, kinderen worden immers zo niet geboren. Dan moet er iemand aan te pas komen om de kinderen weer in het gareel te krijgen waar ze zelf niet toe in staat zijn.
De hele maatschappij is erop gebaseerd dat een ieder voor zichzelf zorgt. Dat geldt ook voor kinderen, leeftijd geen uitzondering. Men laat ze aan hun lot over, want je eigen carrière is het belangrijkst. Natuurlijk moet je op een bepaalde leeftijd ervoor zorgen dat je een gezin creëert. Anders pas je niet meer in het plaatje. Maar het leefpatroon van jezelf mag daaronder niet lijden.
Daarnaast geven we wel steeds meer af op onze ouders en vooral op de ouders van je ouders. Hoe sober die mensen leefden, strenge opvoeding, elk dubbeltje omdraaien voordat je het uitgeeft, spaarcentjes op de bank, een stevige, zelfgekookte maaltijd. Er zat maar weinig kleur in hun leven. Wij hebben het veel beter, we kunnen op elke hoek van de straat ons eten halen en op alle tijden van de dag. We hebben creditcards en als ze hun maximum hebben bereikt nemen we gewoon de volgende. We hebben grote en mooie huizen, we zijn er dan wel bijna nooit omdat we beiden hard moeten werken, maar de status staat er wel. En de kinderen? Ach, die redden zich wel.
Ondertussen vervetten we, omdat het eten snel moet. Koken.. hoe gaat dat? Hebben we torenhoge schulden op de bank. Sparen? Sorry, maar daar komen we niet aan toe. Hoe doe je dat eigenlijk?
We zijn nauwelijks meer thuis, want we werken buitenshuis om ons paleis te kunnen betalen en daarnaast eten we ook buiten de deur.
En tijd voor elkaar (om eens gezellig te ganzenborden) is er niet. En oja, kinderen...
Ik vraag me weleens af of we niet weer terug bij af zijn. Of nog erger.
De mensheid wordt steeds ongezonder, dikker, zonder beweging. Door al onze schulden gaan we zuinigheid en kopen bij een kringloopwinkel een 'hype' noemen, zodat het niet opvalt dat het bróódnodig is, bittere noodzaak.
En dan krijgen we binnenkort ook nog eens de avondklok. Was die er tijdens de oorlog ook al niet? Toen de ouders van onze ouders hun sobere leven leefden?
Hij komt er dan waarschijnlijk wel omdat Marokkaanse ouders niet in staat zijn om hun kinderen op te voeden, maar hij zal voor alle kinderen gelden. Want anders zouden we weer gaan discrimineren, toch?
De hele maatschappij is erop gebaseerd dat een ieder voor zichzelf zorgt. Dat geldt ook voor kinderen, leeftijd geen uitzondering. Men laat ze aan hun lot over, want je eigen carrière is het belangrijkst. Natuurlijk moet je op een bepaalde leeftijd ervoor zorgen dat je een gezin creëert. Anders pas je niet meer in het plaatje. Maar het leefpatroon van jezelf mag daaronder niet lijden.
Daarnaast geven we wel steeds meer af op onze ouders en vooral op de ouders van je ouders. Hoe sober die mensen leefden, strenge opvoeding, elk dubbeltje omdraaien voordat je het uitgeeft, spaarcentjes op de bank, een stevige, zelfgekookte maaltijd. Er zat maar weinig kleur in hun leven. Wij hebben het veel beter, we kunnen op elke hoek van de straat ons eten halen en op alle tijden van de dag. We hebben creditcards en als ze hun maximum hebben bereikt nemen we gewoon de volgende. We hebben grote en mooie huizen, we zijn er dan wel bijna nooit omdat we beiden hard moeten werken, maar de status staat er wel. En de kinderen? Ach, die redden zich wel.
Ondertussen vervetten we, omdat het eten snel moet. Koken.. hoe gaat dat? Hebben we torenhoge schulden op de bank. Sparen? Sorry, maar daar komen we niet aan toe. Hoe doe je dat eigenlijk?
We zijn nauwelijks meer thuis, want we werken buitenshuis om ons paleis te kunnen betalen en daarnaast eten we ook buiten de deur.
En tijd voor elkaar (om eens gezellig te ganzenborden) is er niet. En oja, kinderen...
Ik vraag me weleens af of we niet weer terug bij af zijn. Of nog erger.
De mensheid wordt steeds ongezonder, dikker, zonder beweging. Door al onze schulden gaan we zuinigheid en kopen bij een kringloopwinkel een 'hype' noemen, zodat het niet opvalt dat het bróódnodig is, bittere noodzaak.
En dan krijgen we binnenkort ook nog eens de avondklok. Was die er tijdens de oorlog ook al niet? Toen de ouders van onze ouders hun sobere leven leefden?
Hij komt er dan waarschijnlijk wel omdat Marokkaanse ouders niet in staat zijn om hun kinderen op te voeden, maar hij zal voor alle kinderen gelden. Want anders zouden we weer gaan discrimineren, toch?
zaterdag 29 november 2008
Kinderen als wapen
Wanneer je man je verlaat voor een ander is hard. En als je dan ook nog geen flauw vermoeden had dat je huwelijk zo slecht ging, komt het extra rauw op je dak. Het eerste wat er na de klap en het verdriet dan in je opkomt is natuurlijk wraak. De pijn die hij je aandoet zou je hem ook willen laten voelen. Heel voorstelbaar allemaal.
Maar hoe neem je in dit geval wraak? Op de eerste plek zou je hem financieel kapot kunnen maken natuurlijk. En je hebt er alle recht toe en technisch alle mogelijkheden. Hij moet jou alimentatie gaan betalen, maar voor de kinderen natuurlijk ook. Sleur alles eruit, vertel de rechter zelfs dat hij zwart bijverdiend! Want je wilt z'n gehele salaris natuurlijk, maar ook dat beetje zwartgeld. Of de rechter erin trapt is een volgende stap.
Zoals alles in ons leven lukt natuurlijk niet altijd alles. Maar je te ontvangen alimentatie is behoorlijk en zolang je maar volhoud dat je geen nieuwe vriend hebt die al minstens 4 nachten per week bij je slaapt, gaat alles volgens plan. Sja, een nieuwe vriend moest er natuurlijk zo spoedig mogelijk komen, want stel je voor dat jij overblijft.
Liefde? Ach, vind je dat nog op deze leeftijd? Je moet toch tevreden zijn met het aanbod.
Het lijkt me ook dat wanneer alles een beetje is bezonken je jezelf weleens gaat afvragen waarom hij is weggegaan, een ander heeft gezocht. Beetje bij beetje moet dan wel het besef komen dat je zelf ook niet echt de liefste, aanhankelijkste en meest toegewijde echtgenote was. Dat de liefde ook nooit uit de relatie spatte, het woord ´sleur´ wel heel bekend klonk en je de sex met hem liever afsloeg. Maar het ging zijn gangetje allemaal zoals het bij een getrouwd stel ging, dacht je. Hij bracht het geld binnen en jij gaf het weer uit (met bakken als het nodig was), jij zette het eten op tafel en je zorgde voor de kinderen en hij klaagde niet. Tenminste niet hinderlijk.
Of wou je het niet horen? Wou je misschien niet zien dat hij dag en nacht aan het werk was en jij er voor hem nooit was. En sja, ook fantaseerde jij weleens over een andere man en ging je zelfs weleens een stapje verder...
Maar toch, in dit geval ben jij het slachtoffer. Hij heeft jóu verlaten voor een ander, jou en jullie kinderen in de steek gelaten. Dat doe je gewoon niet!
Maar hoe ga je die slachtofferrol nu volhouden? Je vind het moeilijk om te horen wanneer je kinderen positief over hem praten. Je verliest uit het oog dat de liefde van kinderen voor hun ouders onvoorwaardelijk is. Hoe ga je dat stoppen, hoe ga je hen laten inzien dat jij hem minacht voor wat hij jou heeft aangedaan.
Je zou natuurlijk dingen over hem kunnen vertellen aan anderen in hun bijzijn, soms zelfs een klein detail erbij fantaseren. Het een beetje aandikken. En ja, na een aantal jaren heb je dan eindelijk succes. Je kinderen willen hem niet meer zien, hebben het respect voor hem verloren "want hij heeft mama zoveel aangedaan". Doel bereikt!
Toch vreemd dat de kinderen een achterstand oplopen in het onderwijs, een spraakstoornis ontwikkelen, therapeutische hulp nodig zijn, vreselijk druk en eigenlijk onhandelbaar zijn nu.
Natuurlijk komt dat allemaal door die scheiding. Door je ex die de scheiding veroorzaakt heeft. Je bent nog erger het slachtoffer geworden nu je ook nog alleen voor de opvoeding staat terwijl je ze de baas niet meer kan. Vreselijk voor jezelf allemaal. Wat een zelfmedelij.
Die vlucht in zelfmedelijden is natuurlijk het makkelijkst. Want om te denken dat kinderen zich gedwongen gaan voelen een partij te kiezen wanneer er sprake is van een vijandige omgeving, past niet echt in jouw straatje. Hoewel je dondersgoed weet dat JIJ zelf die vijandige omgeving creëert. Je weet immers wel dat je ex zich in allerlei bochten wringt om de kinderen het naar de zin te maken. Je kent hem.
Het komt zelfs voor dat de kinderen weigeren met je ex te bellen, of dat ze weigeren om tijd met hem door te brengen. Maar jij gaat ze echt niet stimuleren. Pff, nee hij zal de pijn voelen, die jij járen geleden ook voelde. Maar juist doordat de kinderen van jou geen goede relatie met je ex 'mogen' hebben, werk je loyaliteitproblemen voor de kinderen in de hand. Maar jij maakt het je eigen kinderen moeilijk, niet je ex.
En tieners kopiëren ook nog vaak het gedrag van hun ouders, zoals lelijk praten over de andere ouder. Maar jij gaat heus niet stoppen met het zwart maken van je ex of positief reageren als ze vertellen dat ze het leuk hebben gehad bij hem. Geen denken aan. Bloeden zal hij!
Maar hoe neem je in dit geval wraak? Op de eerste plek zou je hem financieel kapot kunnen maken natuurlijk. En je hebt er alle recht toe en technisch alle mogelijkheden. Hij moet jou alimentatie gaan betalen, maar voor de kinderen natuurlijk ook. Sleur alles eruit, vertel de rechter zelfs dat hij zwart bijverdiend! Want je wilt z'n gehele salaris natuurlijk, maar ook dat beetje zwartgeld. Of de rechter erin trapt is een volgende stap.
Zoals alles in ons leven lukt natuurlijk niet altijd alles. Maar je te ontvangen alimentatie is behoorlijk en zolang je maar volhoud dat je geen nieuwe vriend hebt die al minstens 4 nachten per week bij je slaapt, gaat alles volgens plan. Sja, een nieuwe vriend moest er natuurlijk zo spoedig mogelijk komen, want stel je voor dat jij overblijft.
Liefde? Ach, vind je dat nog op deze leeftijd? Je moet toch tevreden zijn met het aanbod.
Het lijkt me ook dat wanneer alles een beetje is bezonken je jezelf weleens gaat afvragen waarom hij is weggegaan, een ander heeft gezocht. Beetje bij beetje moet dan wel het besef komen dat je zelf ook niet echt de liefste, aanhankelijkste en meest toegewijde echtgenote was. Dat de liefde ook nooit uit de relatie spatte, het woord ´sleur´ wel heel bekend klonk en je de sex met hem liever afsloeg. Maar het ging zijn gangetje allemaal zoals het bij een getrouwd stel ging, dacht je. Hij bracht het geld binnen en jij gaf het weer uit (met bakken als het nodig was), jij zette het eten op tafel en je zorgde voor de kinderen en hij klaagde niet. Tenminste niet hinderlijk.
Of wou je het niet horen? Wou je misschien niet zien dat hij dag en nacht aan het werk was en jij er voor hem nooit was. En sja, ook fantaseerde jij weleens over een andere man en ging je zelfs weleens een stapje verder...
Maar toch, in dit geval ben jij het slachtoffer. Hij heeft jóu verlaten voor een ander, jou en jullie kinderen in de steek gelaten. Dat doe je gewoon niet!
Maar hoe ga je die slachtofferrol nu volhouden? Je vind het moeilijk om te horen wanneer je kinderen positief over hem praten. Je verliest uit het oog dat de liefde van kinderen voor hun ouders onvoorwaardelijk is. Hoe ga je dat stoppen, hoe ga je hen laten inzien dat jij hem minacht voor wat hij jou heeft aangedaan.
Je zou natuurlijk dingen over hem kunnen vertellen aan anderen in hun bijzijn, soms zelfs een klein detail erbij fantaseren. Het een beetje aandikken. En ja, na een aantal jaren heb je dan eindelijk succes. Je kinderen willen hem niet meer zien, hebben het respect voor hem verloren "want hij heeft mama zoveel aangedaan". Doel bereikt!
Toch vreemd dat de kinderen een achterstand oplopen in het onderwijs, een spraakstoornis ontwikkelen, therapeutische hulp nodig zijn, vreselijk druk en eigenlijk onhandelbaar zijn nu.
Natuurlijk komt dat allemaal door die scheiding. Door je ex die de scheiding veroorzaakt heeft. Je bent nog erger het slachtoffer geworden nu je ook nog alleen voor de opvoeding staat terwijl je ze de baas niet meer kan. Vreselijk voor jezelf allemaal. Wat een zelfmedelij.
Die vlucht in zelfmedelijden is natuurlijk het makkelijkst. Want om te denken dat kinderen zich gedwongen gaan voelen een partij te kiezen wanneer er sprake is van een vijandige omgeving, past niet echt in jouw straatje. Hoewel je dondersgoed weet dat JIJ zelf die vijandige omgeving creëert. Je weet immers wel dat je ex zich in allerlei bochten wringt om de kinderen het naar de zin te maken. Je kent hem.
Het komt zelfs voor dat de kinderen weigeren met je ex te bellen, of dat ze weigeren om tijd met hem door te brengen. Maar jij gaat ze echt niet stimuleren. Pff, nee hij zal de pijn voelen, die jij járen geleden ook voelde. Maar juist doordat de kinderen van jou geen goede relatie met je ex 'mogen' hebben, werk je loyaliteitproblemen voor de kinderen in de hand. Maar jij maakt het je eigen kinderen moeilijk, niet je ex.
En tieners kopiëren ook nog vaak het gedrag van hun ouders, zoals lelijk praten over de andere ouder. Maar jij gaat heus niet stoppen met het zwart maken van je ex of positief reageren als ze vertellen dat ze het leuk hebben gehad bij hem. Geen denken aan. Bloeden zal hij!
Abonneren op:
Posts (Atom)